Uit de stad

Als ik urenlang in de stilte en natuur heb gelopen, is de overgang naar dorp of stad best groot. Ik kijk mijn ogen uit, wat een lawaai, wat een verkeer, wat een mensen, gebouwen! Al die prikkels. Na een tijdje went het en zie ik de schoonheid ervan.

Alleen de bedelaars, alcoholisten, verslaafden, zwervers om 8 uur 's ochtends al aan een pot bier en een stuk afgekauwde pizza uit de prullenbak, dat went niet. Ik voel me ongemakkelijk. Ik weet wel dat ik ze niet kan, hoef te redden, toch is het confronterend, pijnlijk. Wil mijn ogen niet voor sluiten, dus maar erkennen dat het zo is. En verantwoordelijkheid nemen om mijn stappen te zetten. Zoiets.

Tja, genoeg tijd om over na te denken, bij een vlakke makkelijke route op het fietspad naast de rivier. Ook een beetje saai, maar geen klagen hoor. Ben blij met de route, het weer, dat ik 25 km heb afgelegd.

Bij het binnenlopen van Rovereto toch moe, de laatste kilometers he. Met rugzak en bergschoenen kijken mensen óók naar me. Waarom toch. Dan zie ik in een spiegelruit dat de maandverbandjes op de schouder zwaar vlaggen. Dat zal het wel zijn dan.

Enfin, pizza gegeten, zwaar spul zeg. En een tiramisu voor de calorieën. En morgen....ontbijten als een koning. Chiau bella.