Lopen door de geschiedenis

Dat was toch wel het hoogtepunt van vandaag. Net na vertrek door een Geopark gelopen waar een stuk rand van een krater te zien was. Door een inslag van een meteoriet 300/400 miljoen jaar geleden een gat van 25 km diameter geslagen. Mijn hand op de steen gelegd, kippenvel, echt. Hopelijk lukt de foto met uitlegbord.

Lopen door de schiedenis, dat doe ik toch al, elke keer als ik me realiseer dat zoveel pelgrims me voorgegaan zijn. Het pad is gemaakt, ik volg de vorige voetstappen. Dat geeft power.

Vandaag begon prachtig, maar eindigde met slagregens en onweer. Pakte mijn pluutje uit het zijvak....niks. Tot gisteren nieuw meegesjouwd, nooit gebruikt, verloren. Jammer dan. Regenjack aan, want het was niet zover meer. Toch alles nat. Zweet en regen, vloeibare combi.

Dat onweer in het vlakke veld. Kon niet schuilen. De gedachten die dan komen: mais is hoger, helpt dat?, stok wel of niet gebruiken, ga toch niet hurken hier, oei dat was dichtbij, als er een auto passeert, ga ik liften, help, ik wil naar huis. Van die dingen.

In het dorp flitst het nog erger. Mijn pension is nog dicht, ruhetag, staat er. Hallo, ik heb gereserveerd, toch ? Telefoon wordt niet opgenomen, het plenst maar door. Paniek. Oke, droog plekje, rustig ademhalen ien. Zoek mijn weg naar de winkel die ik ergens zag.

Daar maken ze thee voor me, bieden een handdoek aan, ik zie eruit als een verzopen kat. Wil een plu kopen, ik krijg er een kado, van de reclame en ze belt haar zus, die het pension runt. Alles komt altijd goed, echt.