Loslaten

Loslaten is een thema dat vaak opkomt als het over pelgrimeren gaat. Vanochtend kwam ik tot een inzicht hierover. De andere kant van loslaten is hechting. Gehecht ben ik zeker, aan veel zaken, maar als voorbeeld aan man en kinderen. Lijkt onschuldig, maar (niet alleen) de boeddhisten weten dat het lijden oplevert.

Als het namelijk niet goed LIJKT te gaan met de mensen waar je aan gehecht bent, levert dat pijn, frustratie, vechten op, lijden dus. Je kunt wel betrokken zijn en steunen, maar je kunt het niet oplossen, zo is het nu eenmaal.

En vanochtend zag ik dat ik de theorie van loslaten wel ken en enige praktijk, vooruit.Maar de praktijk is natuurlijk weerbarstig. Met het lopen naar Rome oefen ik het loslaten veel meer dan ooit. Elke stap, elke uitdaging, elke dag, no escape. Terwijl ik me dat allemaal realiseerde, lette ik niet op de weg en liep ik fout, haha. Wel bij de les blijven, Ien!

Nog één filosoofje, je kunt dit overslaan he. De mens is dan wel ' een wankel voertuig dat zich door het astrale stof voortbeweegt ', dat is slechts ten dele waar. Ik ben ook The Glory, Evolution that moves, zoals Marc Gafni zegt. Dat waar God me voor bedoeld heeft. Geldt voor ieder mens, no one is extra, MG again.

Deze reis zal me dat nog helderder maken, hoop ik, verwacht ik. De stappen van mijn unieke pad in dit leven. Beter nu, krijg het toch op mijn bordje, tot het geleerd is :-).

Enfin, laat de foto's spreken met een heerlijke 22 graden.